Etap dyskotekowy mam już dość dawno za sobą, oj kiedyś to się szalało:) Ale jak tu odmówić studenckim promocjom w klubach? Nie da się ;) A jednak będąc tyle lat w Islandii, nie udało mi się zaliczyć ani jednej imprezy w dyskotece. Powód jest prosty i banalny: brak okazji i szczególnej chęci. Obserwując Islandczyków i ich styl zabawy, nie czułam szczególnej potrzeby aby w tym współuczestniczyć. Ale ostatniego dnia mojego pobytu w Islandii zdarzyła się jedyna w swoim rodzaju okazja. Tak się złożyło, że mój lot wypadał w niedzielę po południu, zaś dzień wcześniej przyleciało kilka nowych („nowych” oraz „starych”) osób. A więc ową sobotę należało pożytecznie wykorzystać :)

Mieliśmy zabukowane pokoje w ładnym hotelu na obrzeżach miasta (blisko tutejszej Biedry). Wyszło niesamowicie tanio jak na stolicę – tylko 5000 koron za osobę! Oczywiście, jak na personel hotelowy przystało, dziewczynom od razu w oczy wpadły niedociągnięcia tutejszego staffu: zacieki w kabinach prysznicowych, niewypolerowane baterie i (o zgrozo!) włos w brodziku! To jest toksyczne ;) O naszych hotelowych dziwactwach mogłabym opowiadać wiele…

Najpierw klasycznie, before party w jednym z pokoi. Był największy, więc klasyfikował się znakomicie.  Chłopcy lekko się stresowali, że tyle dziewczyn skorzysta z ich toalety, a my specjalnie się droczyłyśmy, że deska już została oblana ciepłym moczem ;) Poza tym, typowo po Polsku, wódka i zakąski: kanapki z pasztetem, kabanosy i sucha śląska. Islandczycy też zawsze robią najpierw before w domu, ale u nich zazwyczaj wszystko się przeciąga aż do północy i nie ma żadnych zakąsek. Czyli zazwyczaj dopiero przed 1 kluby się zapełniają zawianą ludnością ;)

Poza tym musieliśmy naprawdę zabawnie wyglądać, gdy jak wycieczka zorganizowana krążyliśmy od pokoju do pokoju, oglądając każdy, bo każdy czymś się wyróżniał. Mi osobiście najbardziej brakowało dużej szafy z lustrem, wykładziny i ciekawego akcentu kolorystycznego w pokoju (ognistej czerwieni), jednak plusem naszego lokum było dużo miejsca.

Odbiegając nieco od normy imprezowania po polsku, gdzie zjeść się idzie PO imprezie, my postanowiliśmy się posilić tuż przed. I tak zaczął się obchód wszelakich barów w centrum. I jak na większą grupę przystało, każdy miał chęć na coś innego. Ale co ciekawe, w niemal każdym miejscu pracował jakiś Polak… Opanowaliśmy wyspę!

Po 22 wystartowaliśmy do centrum w celu znalezienia potańcówki w sam raz dla nas. Znajomy taksówkarz polecił trzy najbardziej popularne miejsca: kluby Austur i B5 oraz American Bar. Ten ostatni odpadł z racji bycia tylko barem, do B5 wpuszczają od 21 lat, więc chcąc nie chcąc wylądowaliśmy w Austur. Muzyka była całkiem znośna, przestrzeń duża, bar długi, ludzi sporo, parkiet wystarczający.  Aby się wprawić w dyskotekowy nastrój uraczyłam się piwem, niestety mówiąc klasyczne miałam na myśli zwykłe jasne pszenne, a dostałam ciemne Tuborg Classic…

Świetny humor mi dopisywał tego dnia, wymyśliłam dla dziewczyn wyzwanie: poderwanie wikinga z dużą brodą. Pech chciał, że taki model trafił się tylko jeden, w dodatku zajęty, dość szczelnie ;) Bardzo chciałam zaobserwować islandzki styl imprezowania, ale ewidentnie Islandczycy w tym klubie byli mniejszością. Przeważali Polacy (w strasznych pasiastych sweterkach lub kraciastych koszulach klonach) i bliżej nieokreśleni inni. Do tego miksu należy jeszcze dorzucić kilka ewenementów o innej orientacji seksualnej, wprost rzucających się w oczy swoją odmiennością. W Islandii jest to jak najbardziej akceptowane – w przeciwieństwie do naszego kraju nad Wisłą.

Muzyka w Austur mnie rozczarowała. O ile na początku grali całkiem ciekawe klubowe kawałki, to już w momencie otwarcia parkietu zaczęli zanudzać hitami typu "Empire state of mind” Alicii Keys (lubię ją i cenię, ale do klubu???). Przy takich rytmach człowiek prędzej uśnie, jak się wybawi. Rozczarowałam się, ale postanowiłam wstać i pobujać do rytmu. Piwo też miało w tym swój udział ;) 

Wyszliśmy z imprezy około 3, bo nam koleżanki przepadły. Poszły się przejść, więc ustaliliśmy, że czas już wracać. Jaki szok przeżyłam, gdy ujrzałam te kilometrowe kolejki pod klubami i barami! O 3 w nocy!

To doświadczenie ubogaciło mnie wewnętrznie i kulturowo;) Jednak nie sądzę, żebym z entuzjazmem powtórzyła clubbing w Reykjaviku. No może z kimś, kto ma podobny gust muzyczny i wie, gdzie dobrze grają. Za to chętnie bym się wybrała na clubbing w Białymstoku, moim mieście. Raz w roku odwiedzić stare kąty ;)